Żywy Różaniec
Obowiązki i przywileje członków Żywego Różańca
- Codzienne rozważanie jednej wyznaczonej tajemnicy różańca świętego, opuszczenie tej modlitwy nie sprowadza grzechu ciężkiego
- Udział w miesięcznym spotkaniu formacyjnym połączonym ze zmianą tajemnic
- Uczestnictwo w życiu sakramentalnym Kościoła
- Rozszerzanie czci Najświętszej Maryi Panny przykładem życia i działalnością apostolską, zwłaszcza przez krzewienie modlitwy różańcowej
- Odważne stawanie w obronie wiary
- Udział w pogrzebie członka Żywego Różańca należącego do tej samej róży (koła)
- Kapłani należący do Stowarzyszenia ofiarują raz w roku Ofiarę Mszy świętej w intencji Żywego Różańca
- Osoby zakonne ofiarują w tej samej intencji jedną Komunię świętą w roku.
Członek Żywego Różańca odmawiając 1 dziesiątkę dziennie, dostępuje takich łask, jakby odmówił cały różaniec. Dzieje się tak, gdyż jest on we wspólnocie modlitewnej i kolejne osoby z róży dopełniają modlitwę różańcową, rozważając pozostałe tajemnice.
Każdy z członków Żywego Różańca, na podstawie przywileju udzielonego przez Stolicę Apostolską (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 25.10.1967), może uzyskać odpust zupełny (darowanie kary czyśćcowej) pod zwykłymi warunkami (stan łaski uświęcającej, przyjęcie w danym dniu Komunii św., odmówienie Wierzę w Boga, Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo w intencjach ojca św.).
Dni uzyskania odpustu zupełnego:
- Dzień przyjęcia do Stowarzyszenia Żywego Różańca
- Uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia)
- Święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego)
- Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego (data ruchoma)
- Uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25 marca)
- Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia)
- Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej (7 października)
- Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia)
Obietnice różańcowe przekazane przez Matkę Bożą bł. Alanowi z La Roche
- Wszyscy, którzy wiernie Mi służyć będą odmawiając Różaniec św. otrzymają pewną szczególną łaskę
- Wszystkim odmawiającym pobożnie mój Różaniec przyrzekam Moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski
- Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje
- Cnoty i święte czyny zakwitną – najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga; serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o, ileż dusz uświęci ta modlitwa
- Dusza, która poleca Mi się przez Różaniec – nie zginie
- Ktokolwiek odmawiać będzie pobożnie Różaniec św., rozważając równocześnie Tajemnice Święte, nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu Bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym – wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne
- Prawdziwi czciciele Mego Różańca nie umrą bez Sakramentów Świętych
- Chcę, aby odmawiający Mój Różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach Świętych
- Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które Mnie czciły modlitwą różańcową
- Prawdziwi synowie Mego Różańca osiągną wielką chwałę w niebie
- O cokolwiek przez Różaniec prosić będziesz – otrzymasz
- Rozszerzającym Mój Różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie
- Uzyskałam u Syna Mojego, aby wpisani do Bractwa Mojego Różańca – mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba
- Odmawiający Mój Różaniec są Moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna Mojego Jednorodzonego
- Nabożeństwo do Mego Różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do Nieba
Różaniec jest modlitwą piękną, ale dość wymagającą, gdyż łatwo ją bezmyślnie powtarzać. Należy jak najprościej modlić się na różańcu. Zaczyna się od przeczytania rozważań lub fragmentu Ewangelii, następnie krótka refleksja nad przeczytanym tekstem oraz podanie intencji. Później należy odmówić dziesiątkę. W różańcu chodzi o to, by nie tyle skupić się na technice odmawiania, ale aby rozważać poszczególne tajemnice oraz ich znaczenie. Taki różaniec staje się modlitwą ewangeliczną, wraz z Maryją przeżywamy kolejne momenty życia Jezusa.
Nie można traktować Różańca magicznie, przed czym przestrzegał św. Jan Paweł II. Istotą jest zasłuchanie, wniknięcie w Boże dary, stąd zawsze przed modlitwą zapraszamy Ducha Świętego.
Człowiek świecki powinien czuć się odpowiedzialny nie tylko za bycie w Kościele, ale również za jego wzrost. Ważna jest troska o zbawienie swoje i innych. Dokonuje się to poprzez miłość Boga i bliźniego, modlitwę, dobre uczynki, a nawet cierpienie.
Wspólnoty Żywego Różańca w naszej Parafii:
- Róża Różańcowa MB Różańcowej
- Róża Różańcowa MB Fatimskiej
- Róża Różańcowa św. o. Pio
- Róża Różańcowa św. Faustyny Kowalskiej
- Róża Różańcowa św. Charbela
- Róża Różańcowa św. Andrzeja Boboli
- Męska Róża Różańcowa św. Jana Pawła II
- Róża Różańcowa Rodziców modlących się za dzieci św. Jana Pawła II
- Róża Różańcowa Rodziców modlących się za dzieci św. o. Pio
Róża Różańcowa Rodziców za dzieci to modlitwa wspólnotowa oparta na schemacie Żywego Różańca. Podejmujemy modlitwę włączając się w 20-sto osobowe grupy rodziców, zwane różami. Uczestnik Róży Różańcowej podejmuje modlitwę w intencji swoich dzieci oraz w intencji dzieci pozostałych członków danej róży, a w zamian inni rodzice z tej róży modlą się za jego dzieci. Każdy z rodziców odmawia codziennie jedną dziesiątkę Różańca z przypisaną mu na dany miesiąc tajemnicą. W ten sposób za dzieci tego rodzica odmówiony jest codziennie cały różaniec. Wspólnie prosimy Boga o błogosławieństwo i ochronę dla naszych dzieci.
W naszej parafii pierwsza Róża Różańca Rodziców za dzieci powstała 1 października 2014 r., a jej patronem jest Święty Jan Paweł II. Druga Róża Różańca Rodziców za dzieci powstała 8 grudnia 2023 r., a jej patronem jest św. o. Pio.
Osoby zainteresowane wspólnotową modlitwą różańcową w intencji swoich dzieci zapraszamy do kontaktu z koordynatorkami Róż: p. Joanną Orłowską oraz p. Anną Kiczek.
E-mail: joanna.orlowska77@op.pl
E-mail: aradzy@interia.pl
Służba przy ołtarzu jest wielkim wyróżnieniem. Bycie blisko Pana Jezusa Eucharystycznego, uczestnictwo w liturgii Mszy Świętej i nabożeństwach, zróżnicowane posługi dla dobra Kościoła – to piękna i pełna radości droga, która zbliża nas do Pana Boga.
Nasza wspólnota Liturgicznej Służby Ołtarza ma trzy stopnie: ministranturę, lektorat i akolitat, dzięki którym podejmujemy się różnych posług dla dobra naszej parafii. Zapraszamy do zapoznania się z naszymi zadaniami i wstąpienia w nasze szeregi!
Ministranci
Służba Kościołowi przy ołtarzu jest najwyższym wyróżnieniem i zaszczytem katolickiego chłopca. Bycie ministrantem jest wielką dumą, ale i służbą. To właśnie znaczy łacińskie słowo Ministrant (łac. ministrare – służyć, posługiwać, pomagać). „Ministrant”, a także „minister”, nazwy, które wywodzą się z tego łacińskiego słowa, oznaczą właśnie „bycie sługą”. Nie jest to jednak zwykła służba, ponieważ ministranci służą wielkiemu Panu, i dlatego ich posługa jest tak wielkim zaszczytem! Chrystus, któremu służymy, jest Królem Świata, dlatego posługa na rzecz rozszerzania Jego królestwa na ziemi jest wielką radością. Jesteśmy dumni z powodu bliskości Pana Jezusa Eucharystycznego, jaką mamy zaszczyt doświadczać, gdy podczas Mszy Świętej stoimy wokół ołtarza i pomagamy kapłanom!
Jeśli chciałbyś stać się jednym z nas, przyjdź na spotkania ministrantów, które w naszej parafii odbywają się w soboty o godzinie 11.30 w salce pod plebanią.
Na zbiórkach uczymy się, jak godnie służyć Panu Bogu przy ołtarzu, poznajemy naukę Kościoła, gramy w ping-ponga, piłkarzyki i inne gry, oglądamy filmy, a w czasie wakacji jeździmy na wspólne wyjazdy. Zapraszamy!
Lektorzy
Lektorat to kolejny etap posługi w Liturgicznej Służbie Ołtarza wiążący się z odczytywaniem podczas Mszy Świętej i nabożeństw czytań z Pisma Świętego oraz modlitwy powszechnej. Zadania lektora są bardziej odpowiedzialne, dlatego przyjęcie tej posługi nie następuje od razu, ale po kilku latach formacji liturgicznej.
Dzięki lektorom wspólnota Kościoła słyszy Słowo Boże. Zadanie to jest bardzo ważne, ponieważ przybliża ludzi do Boga i umiłowania Pisma Świętego. Dlatego lektor powinien przestrzegać pięciu przykazań, które pomogą mu być dobrym sługą Słowa Bożego:
- Lektor poznaje i rozważa Słowo Boże i stara się prowadzić życie według niego.
- Lektor starannie przygotowuje się do liturgii przez modlitwę, a także ćwiczy tekst czytań.
- Lektor dba o czystość swojej duszy przez regularną spowiedź. Pilnuje czystości swojego języka.
- Lektor świadczy o Chrystusie w swojej codzienności, przez postępowanie, postawy i sumienne wypełnianie swych obowiązków.
- Lektor jest przykładem dla innych, młodszych ministrantów. Swoim życiem zachęca wszystkich do naśladowania wzorców zawartych w Słowie Bożym.
Do szczegółowych zadań lektora należy:
– wierna służba Słowu Bożemu;
– angażowanie się w sprawy Kościoła;
– współpraca w dziele apostolstwa;
– wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych (wszystkich prócz Ewangelii);
– wykonywanie psalmu;
– zapowiadanie intencji modlitwy powszechnej.
Lektor powinien w sytuacji braku ministrantów odpowiednich stopni zatroszczyć się o:
– przygotowanie ceremonii liturgicznej;
– wyznaczenie funkcji osobom czynnie uczestniczącym w liturgii;
– przygotowanie i odczytanie komentarzy.
Zawsze za sprawowaną liturgię bezpośrednio odpowiada kapłan.
Lektor jest pierwszym, który bierze współodpowiedzialność i bezpośrednio prowadzi posługę liturgiczną.
(Opis pięciu przykazań oraz zadań lektora za: http://lektorzy.pl.tl/)
Do właściwych akolitom zadań należy:
- niesienie krzyża i świec w procesji wejścia;
- podawanie ksiąg, w szczególności mszału;
- pomoc w przyjmowaniu darów (gdy jest procesja z darami) lub podaje je kapłanowi z kredencji;
- przygotowanie ołtarza (umieszczenie na nim korporału, puryfikaterza, palki, kielicha oraz mszału; gdy brak diakona – podanie celebransowi pateny z chlebem);
- asystowanie kapłanowi podczas okadzenia darów, krzyża i ołtarza (gdy nie asystują kapłanowi diakoni);
- okadzanie kapłana i wiernych (gdy brak diakona);
- rozdzielanie Komunii Świętej;
- puryfikowanie i porządkowanie naczyń liturgicznych po rozdzieleniu Komunii, albo też po zakończeniu mszy.
Akolita może udzielać Komunii Świętej w czasie mszy lub poza nią, zanosić ją do chorych lub w wypadku konieczności podać ją umierającemu jako wiatyk. Czyni to jednak tylko, gdy ze względu na podeszły wiek lub stan zdrowia kapłan lub diakon nie może tego czynić, lub liczba osób przystępujących do Komunii jest tak duża, że powodowałoby to znaczne przedłużanie się celebracji. Akolita ustanowiony obrzędem jest więc z urzędu szafarzem nadzwyczajnym Komunii Świętej (zwyczajnymi szafarzami są duchowni: biskup, prezbiter i diakon). Może on również wystawić Najświętszy Sakrament do adoracji, nie ma natomiast prawa udzielenia Nim błogosławieństwa.
Częstym błędem jest utożsamianie wszystkich nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej z akolitami. Akolita jest z urzędu nadzwyczajnym szafarzem Komunii, ale zadania akolity wykraczają poza samą liturgię. Inni nadzwyczajni szafarze Komunii są upoważniani przez biskupów jedynie do pełnienia konkretnej funkcji w liturgii; stawia im się niższe wymagania, powołuje na określony czas i do posługiwania w konkretnej diecezji.
Strojem liturgicznym ustanowionego akolity jest alba.
Mężczyzn zainteresowanych posługą akolity prosimy o kontakt z ks. Mateuszem.
Neokatechumenat – inaczej zwany Drogą Neokatechumenalną – to wspólnota otoczona opieką duszpasterską proboszcza.
Wzorem wspólnoty jest Święta Rodzina z Nazaretu, gdzie Pan Jezus, Wcielone Słowo Boże, dojrzewał, wzrastając „w mądrości, w latach i w łasce”, poddany Józefowi i Maryi. Neokatechumeni zaś dojrzewają w wierze, poprzez wzrastanie w pokorze, prostocie i uwielbieniu, poddani Kościołowi.
Droga Neokatechumenalna opiera się na trzech filarach: Eucharystii, Liturgii Słowa Bożego i Wspólnocie. Siostry i bracia na Drodze są w różnym wieku, mają różny status społeczny i ekonomiczny. Droga uczy ich świadomego słuchania Słowa Bożego, aktywnego uczestnictwa w liturgii oraz przeżywania miłości (z gr. agape) we wspólnocie chrześcijańskiej. Wprowadza w Chrystusowy program Kazania na górze.
Celem Drogi Neokatechumenalnej jest doprowadzenie wiernych do osobistej, intymnej więzi z Jezusem Chrystusem, uczynienie ich aktywnymi podmiotami w Kościele i wiarygodnymi świadkami Dobrej Nowiny Zbawiciela.
Owocem Drogi Neokatechumenalnej są między innymi misje rodzin ad gentes. Rodziny na misjach, na prośbę biskupów, osiedlają się w rejonach, gdzie nigdy nie głoszono Ewangelii lub w miejscach zdechrystianizowanych. Tam, przez okres czasu wyznaczony potrzebami ewangelizacyjnymi, żyją, pracują i przyczyniają się do odrodzenia życia religijnego.
Neokatechumenat jest także narzędziem wtajemniczenia chrześcijańskiego osób dorosłych, pragnących przyjąć chrzest. Dla ochrzczonych zaś jest odkrywaniem skarbów złożonych przez Ducha Świętego w ich sercach podczas Chrztu.
Droga Neokatechumenalna zapoczątkowana została w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku na ubogich przedmieściach Madrytu przez Kiko Argüello i Carmen Hernández. Poparł ją arcybiskup Casimiro Morcillo, który dostrzegł w niej rzeczywiste odkrywanie Słowa Bożego i odnowę życia chrześcijańskiego.
Droga Neokatechumenalna to praktyczna realizacja Soboru Watykańskiego II, który zalecał tworzenie małych wspólnot i powrót do nauczania wczesnego chrześcijaństwa. W 1990 roku Jan Paweł II uznał Drogę Neokatechumenalną za itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych.
Pierwsze punkty statutu Drogi podkreślają, że „Droga Neokatechumenalna pozostaje w służbie biskupowi, jako jeden ze sposobów diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i stałego wychowania wiary”.
Droga składa się z zespołu dóbr duchowych, który stanowi:
– neokatechumenat – czyli katechumenat pochrzcielny, stałe wychowanie wiary,
– katechumenat – przygotowanie do sakramentu chrztu oraz – służba katechezie.
Do Polski Droga Neokatechumenalna dotarła dzięki jezuicie o. Alfredowi Cholewińskiemu, który studiując w Rzymie, wziął udział w katechezach początkowych. W 1975 roku powstała pierwsza wspólnota neokatechumenalna w Polsce, przy kościele rektoralnym Ojców Jezuitów przy ul. Królewskiej w Lublinie. Najwięcej wspólnot jest we Włoszech oraz w Hiszpanii. Kościół w Polsce, w którym jest około tysiąca wspólnot, jest trzeci co do liczebności wspólnot w Europie.
Wspólnotowa Eucharystia celebrowana jest w sobotę o godzinie 19.00, zaś Liturgia Słowa we wtorek o godzinie 19.00 w salce pod zakrystią kościoła.
Telefony kontaktowe:
797 232 448
516 519 072
Serdecznie zapraszamy mężczyzn pragnących pogłębiać swoją relację z Panem Bogiem do podjęcia formacji w Bractwie św. Józefa. Podczas wspólnych spotkań powierzamy się opiece św. Józefa, uczestniczymy w konferencjach tematycznych oraz dzielimy się świadectwem wiary.
Comiesięczne spotkania odbywają się w trzeci czwartek miesiąca o godz. 19:00 w salce pod plebanią.
Zainteresowanych panów prosimy o kontakt indywidualny z ks. Mateuszem.
KOŁO PRZYJACIÓŁ RADIA MARYJA
Program działania Koła Przyjaciół Radia Maryja
- Formacja członków Koła:
- Modlitwa, czytanie czasopism i książek religijnych;
- Rozprowadzanie i zachęcanie do czytania miesięcznika „Rodzina Radia Maryja” i „Naszego Dziennika” (rozpalanie serc ku Najświętszej Maryi Pannie, rozmodlenie, budzenie i pielęgnowanie patriotyzmu).
- Budzenie zamiłowania do modlitwy różańcowej wśród dzieci; „Nieustanny Różaniec” w intencji Ojca. św. i Ojczyzny;
Podwórkowe Kółka Różańcowe. - Zadania zlecone przez ks. Proboszcza.
- Cotygodniowe spotkania modlitewno-formacyjne.
- Msza św. raz w miesiącu w intencji Ojca św., Ojczyzny, Radia Maryja i naszej Parafii.
- Organizowanie pielgrzymek.
- Budowanie jedności naszej Parafii poprzez włączanie się do wspólnych działań wszystkich Grup istniejących przy naszej Parafii.
- Działalność religijno-moralna w Parafii uzgadniania z ks. Proboszczem.
Grupa biblijna spotyka się w poniedziałki po wieczornej Mszy św. w „Salce pod plebanią”.
Grupa dekoracyjna służy swoimi talentami zawsze wtedy, gdy trzeba przyozdobić kościół, zbudować Grób Pański czy postawić żłóbek.
Wspólnota Anonimowych Alkoholików spotyka się w środy o godz. 17:00 w „Salce pod plebanią”.
Żywy Różaniec
Obowiązki i przywileje członków Żywego Różańca
- Codzienne rozważanie jednej wyznaczonej tajemnicy różańca świętego, opuszczenie tej modlitwy nie sprowadza grzechu ciężkiego
- Udział w miesięcznym spotkaniu formacyjnym połączonym ze zmianą tajemnic
- Uczestnictwo w życiu sakramentalnym Kościoła
- Rozszerzanie czci Najświętszej Maryi Panny przykładem życia i działalnością apostolską, zwłaszcza przez krzewienie modlitwy różańcowej
- Odważne stawanie w obronie wiary
- Udział w pogrzebie członka Żywego Różańca należącego do tej samej róży (koła)
- Kapłani należący do Stowarzyszenia ofiarują raz w roku Ofiarę Mszy świętej w intencji Żywego Różańca
- Osoby zakonne ofiarują w tej samej intencji jedną Komunię świętą w roku.
Członek Żywego Różańca odmawiając 1 dziesiątkę dziennie, dostępuje takich łask, jakby odmówił cały różaniec. Dzieje się tak, gdyż jest on we wspólnocie modlitewnej i kolejne osoby z róży dopełniają modlitwę różańcową, rozważając pozostałe tajemnice.
Każdy z członków Żywego Różańca, na podstawie przywileju udzielonego przez Stolicę Apostolską (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 25.10.1967), może uzyskać odpust zupełny (darowanie kary czyśćcowej) pod zwykłymi warunkami (stan łaski uświęcającej, przyjęcie w danym dniu Komunii św., odmówienie Wierzę w Boga, Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo w intencjach ojca św.).
Dni uzyskania odpustu zupełnego:
- Dzień przyjęcia do Stowarzyszenia Żywego Różańca
- Uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia)
- Święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego)
- Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego (data ruchoma)
- Uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25 marca)
- Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia)
- Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej (7 października)
- Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia)
Obietnice różańcowe przekazane przez Matkę Bożą bł. Alanowi z La Roche
- Wszyscy, którzy wiernie Mi służyć będą odmawiając Różaniec św. otrzymają pewną szczególną łaskę
- Wszystkim odmawiającym pobożnie mój Różaniec przyrzekam Moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski
- Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje
- Cnoty i święte czyny zakwitną – najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga; serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o, ileż dusz uświęci ta modlitwa
- Dusza, która poleca Mi się przez Różaniec – nie zginie
- Ktokolwiek odmawiać będzie pobożnie Różaniec św., rozważając równocześnie Tajemnice Święte, nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu Bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym – wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne
- Prawdziwi czciciele Mego Różańca nie umrą bez Sakramentów Świętych
- Chcę, aby odmawiający Mój Różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach Świętych
- Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które Mnie czciły modlitwą różańcową
- Prawdziwi synowie Mego Różańca osiągną wielką chwałę w niebie
- O cokolwiek przez Różaniec prosić będziesz – otrzymasz
- Rozszerzającym Mój Różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie
- Uzyskałam u Syna Mojego, aby wpisani do Bractwa Mojego Różańca – mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba
- Odmawiający Mój Różaniec są Moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna Mojego Jednorodzonego
- Nabożeństwo do Mego Różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do Nieba
Różaniec jest modlitwą piękną, ale dość wymagającą, gdyż łatwo ją bezmyślnie powtarzać. Należy jak najprościej modlić się na różańcu. Zaczyna się od przeczytania rozważań lub fragmentu Ewangelii, następnie krótka refleksja nad przeczytanym tekstem oraz podanie intencji. Później należy odmówić dziesiątkę. W różańcu chodzi o to, by nie tyle skupić się na technice odmawiania, ale aby rozważać poszczególne tajemnice oraz ich znaczenie. Taki różaniec staje się modlitwą ewangeliczną, wraz z Maryją przeżywamy kolejne momenty życia Jezusa.
Nie można traktować Różańca magicznie, przed czym przestrzegał św. Jan Paweł II. Istotą jest zasłuchanie, wniknięcie w Boże dary, stąd zawsze przed modlitwą zapraszamy Ducha Świętego.
Człowiek świecki powinien czuć się odpowiedzialny nie tylko za bycie w Kościele, ale również za jego wzrost. Ważna jest troska o zbawienie swoje i innych. Dokonuje się to poprzez miłość Boga i bliźniego, modlitwę, dobre uczynki, a nawet cierpienie.
Wspólnoty Żywego Różańca w naszej Parafii:
- Róża Różańcowa MB Różańcowej
- Róża Różańcowa MB Fatimskiej
- Róża Różańcowa św. o. Pio
- Róża Różańcowa św. Faustyny Kowalskiej
- Róża Różańcowa św. Charbela
- Róża Różańcowa św. Andrzeja Boboli
- Męska Róża Różańcowa św. Jana Pawła II
- Róża Różańcowa Rodziców modlących się za dzieci św. Jana Pawła II
Róża Różańcowa Rodziców za dzieci to modlitwa wspólnotowa oparta na schemacie Żywego Różańca. Podejmujemy modlitwę włączając się w 20-sto osobowe grupy rodziców, zwane różami. Uczestnik Róży Różańcowej podejmuje modlitwę w intencji swoich dzieci oraz w intencji dzieci pozostałych członków danej róży, a w zamian inni rodzice z tej róży modlą się za jego dzieci. Każdy z rodziców odmawia codziennie jedną dziesiątkę Różańca z przypisaną mu na dany miesiąc tajemnicą. W ten sposób za dzieci tego rodzica odmówiony jest codziennie cały różaniec. Wspólnie prosimy Boga o błogosławieństwo i ochronę dla naszych dzieci.
W naszej parafii pierwsza Róża Różańca Rodziców za dzieci powstała 1 października 2014 r., a jej patronem jest Święty Jan Paweł II. Druga Róża Różańca Rodziców za dzieci powstała 8 grudnia 2023 r., a jej patronem jest św. o. Pio.
Osoby zainteresowane wspólnotową modlitwą różańcową w intencji swoich dzieci zapraszamy do kontaktu z koordynatorkami Róż – p. Joanną Orłowską oraz p. Anną Kiczek.
E-mail: joanna.orlowska77@op.pl
E-mail: aradzy@interia.pl
Służba przy ołtarzu jest wielkim wyróżnieniem. Bycie blisko Pana Jezusa Eucharystycznego, uczestnictwo w liturgii Mszy Świętej i nabożeństwach, zróżnicowane posługi dla dobra Kościoła – to piękna i pełna radości droga, która zbliża nas do Pana Boga.
Nasza wspólnota Liturgicznej Służby Ołtarza ma trzy stopnie: ministranturę, lektorat i akolitat, dzięki którym podejmujemy się różnych posług dla dobra naszej parafii. Zapraszamy do zapoznania się z naszymi zadaniami i wstąpienia w nasze szeregi!
Ministranci
Służba Kościołowi przy ołtarzu jest najwyższym wyróżnieniem i zaszczytem katolickiego chłopca. Bycie ministrantem jest wielką dumą, ale i służbą. To właśnie znaczy łacińskie słowo Ministrant (łac. ministrare – służyć, posługiwać, pomagać). „Ministrant”, a także „minister”, nazwy, które wywodzą się z tego łacińskiego słowa, oznaczą właśnie „bycie sługą”. Nie jest to jednak zwykła służba, ponieważ ministranci służą wielkiemu Panu, i dlatego ich posługa jest tak wielkim zaszczytem! Chrystus, któremu służymy, jest Królem Świata, dlatego posługa na rzecz rozszerzania Jego królestwa na ziemi jest wielką radością. Jesteśmy dumni z powodu bliskości Pana Jezusa Eucharystycznego, jaką mamy zaszczyt doświadczać, gdy podczas Mszy Świętej stoimy wokół ołtarza i pomagamy kapłanom!
Jeśli chciałbyś stać się jednym z nas, przyjdź na spotkania ministrantów, które w naszej parafii odbywają się w soboty o godzinie 11.30 w salce pod plebanią.
Na zbiórkach uczymy się, jak godnie służyć Panu Bogu przy ołtarzu, poznajemy naukę Kościoła, gramy w ping-ponga, piłkarzyki i inne gry, oglądamy filmy, a w czasie wakacji jeździmy na wspólne wyjazdy. Zapraszamy!
Lektorzy
Lektorat to kolejny etap posługi w Liturgicznej Służbie Ołtarza wiążący się z odczytywaniem podczas Mszy Świętej i nabożeństw czytań z Pisma Świętego oraz modlitwy powszechnej. Zadania lektora są bardziej odpowiedzialne, dlatego przyjęcie tej posługi nie następuje od razu, ale po kilku latach formacji liturgicznej.
Dzięki lektorom wspólnota Kościoła słyszy Słowo Boże. Zadanie to jest bardzo ważne, ponieważ przybliża ludzi do Boga i umiłowania Pisma Świętego. Dlatego lektor powinien przestrzegać pięciu przykazań, które pomogą mu być dobrym sługą Słowa Bożego:
- Lektor poznaje i rozważa Słowo Boże i stara się prowadzić życie według niego.
- Lektor starannie przygotowuje się do liturgii przez modlitwę, a także ćwiczy tekst czytań.
- Lektor dba o czystość swojej duszy przez regularną spowiedź. Pilnuje czystości swojego języka.
- Lektor świadczy o Chrystusie w swojej codzienności, przez postępowanie, postawy i sumienne wypełnianie swych obowiązków.
- Lektor jest przykładem dla innych, młodszych ministrantów. Swoim życiem zachęca wszystkich do naśladowania wzorców zawartych w Słowie Bożym.
Do szczegółowych zadań lektora należy:
– wierna służba Słowu Bożemu;
– angażowanie się w sprawy Kościoła;
– współpraca w dziele apostolstwa;
– wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych (wszystkich prócz Ewangelii);
– wykonywanie psalmu;
– zapowiadanie intencji modlitwy powszechnej.
Lektor powinien w sytuacji braku ministrantów odpowiednich stopni zatroszczyć się o:
– przygotowanie ceremonii liturgicznej;
– wyznaczenie funkcji osobom czynnie uczestniczącym w liturgii;
– przygotowanie i odczytanie komentarzy.
Zawsze za sprawowaną liturgię bezpośrednio odpowiada kapłan.
Lektor jest pierwszym, który bierze współodpowiedzialność i bezpośrednio prowadzi posługę liturgiczną.
(Opis pięciu przykazań oraz zadań lektora za: http://lektorzy.pl.tl/)
Do właściwych akolitom zadań należy:
- niesienie krzyża i świec w procesji wejścia;
- podawanie ksiąg, w szczególności mszału;
- pomoc w przyjmowaniu darów (gdy jest procesja z darami) lub podaje je kapłanowi z kredencji;
- przygotowanie ołtarza (umieszczenie na nim korporału, puryfikaterza, palki, kielicha oraz mszału; gdy brak diakona – podanie celebransowi pateny z chlebem);
- asystowanie kapłanowi podczas okadzenia darów, krzyża i ołtarza (gdy nie asystują kapłanowi diakoni);
- okadzanie kapłana i wiernych (gdy brak diakona);
- rozdzielanie Komunii Świętej;
- puryfikowanie i porządkowanie naczyń liturgicznych po rozdzieleniu Komunii, albo też po zakończeniu mszy.
Akolita może udzielać Komunii Świętej w czasie mszy lub poza nią, zanosić ją do chorych lub w wypadku konieczności podać ją umierającemu jako wiatyk. Czyni to jednak tylko, gdy ze względu na podeszły wiek lub stan zdrowia kapłan lub diakon nie może tego czynić, lub liczba osób przystępujących do Komunii jest tak duża, że powodowałoby to znaczne przedłużanie się celebracji. Akolita ustanowiony obrzędem jest więc z urzędu szafarzem nadzwyczajnym Komunii Świętej (zwyczajnymi szafarzami są duchowni: biskup, prezbiter i diakon). Może on również wystawić Najświętszy Sakrament do adoracji, nie ma natomiast prawa udzielenia Nim błogosławieństwa.
Częstym błędem jest utożsamianie wszystkich nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej z akolitami. Akolita jest z urzędu nadzwyczajnym szafarzem Komunii, ale zadania akolity wykraczają poza samą liturgię. Inni nadzwyczajni szafarze Komunii są upoważniani przez biskupów jedynie do pełnienia konkretnej funkcji w liturgii; stawia im się niższe wymagania, powołuje na określony czas i do posługiwania w konkretnej diecezji.
Strojem liturgicznym ustanowionego akolity jest alba.
Mężczyzn zainteresowanych posługą akolity prosimy o kontakt z ks. Mateuszem.
Neokatechumenat – inaczej zwany Drogą Neokatechumenalną – to wspólnota otoczona opieką duszpasterską proboszcza.
Wzorem wspólnoty jest Święta Rodzina z Nazaretu, gdzie Pan Jezus, Wcielone Słowo Boże, dojrzewał, wzrastając „w mądrości, w latach i w łasce”, poddany Józefowi i Maryi. Neokatechumeni zaś dojrzewają w wierze, poprzez wzrastanie w pokorze, prostocie i uwielbieniu, poddani Kościołowi.
Droga Neokatechumenalna opiera się na trzech filarach: Eucharystii, Liturgii Słowa Bożego i Wspólnocie. Siostry i bracia na Drodze są w różnym wieku, mają różny status społeczny i ekonomiczny. Droga uczy ich świadomego słuchania Słowa Bożego, aktywnego uczestnictwa w liturgii oraz przeżywania miłości (z gr. agape) we wspólnocie chrześcijańskiej. Wprowadza w Chrystusowy program Kazania na górze.
Celem Drogi Neokatechumenalnej jest doprowadzenie wiernych do osobistej, intymnej więzi z Jezusem Chrystusem, uczynienie ich aktywnymi podmiotami w Kościele i wiarygodnymi świadkami Dobrej Nowiny Zbawiciela.
Owocem Drogi Neokatechumenalnej są między innymi misje rodzin ad gentes. Rodziny na misjach, na prośbę biskupów, osiedlają się w rejonach, gdzie nigdy nie głoszono Ewangelii lub w miejscach zdechrystianizowanych. Tam, przez okres czasu wyznaczony potrzebami ewangelizacyjnymi, żyją, pracują i przyczyniają się do odrodzenia życia religijnego.
Neokatechumenat jest także narzędziem wtajemniczenia chrześcijańskiego osób dorosłych, pragnących przyjąć chrzest. Dla ochrzczonych zaś jest odkrywaniem skarbów złożonych przez Ducha Świętego w ich sercach podczas Chrztu.
Droga Neokatechumenalna zapoczątkowana została w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku na ubogich przedmieściach Madrytu przez Kiko Argüello i Carmen Hernández. Poparł ją arcybiskup Casimiro Morcillo, który dostrzegł w niej rzeczywiste odkrywanie Słowa Bożego i odnowę życia chrześcijańskiego.
Droga Neokatechumenalna to praktyczna realizacja Soboru Watykańskiego II, który zalecał tworzenie małych wspólnot i powrót do nauczania wczesnego chrześcijaństwa. W 1990 roku Jan Paweł II uznał Drogę Neokatechumenalną za itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych.
Pierwsze punkty statutu Drogi podkreślają, że „Droga Neokatechumenalna pozostaje w służbie biskupowi, jako jeden ze sposobów diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i stałego wychowania wiary”.
Droga składa się z zespołu dóbr duchowych, który stanowi:
– neokatechumenat – czyli katechumenat pochrzcielny, stałe wychowanie wiary,
– katechumenat – przygotowanie do sakramentu chrztu oraz – służba katechezie.
Do Polski Droga Neokatechumenalna dotarła dzięki jezuicie o. Alfredowi Cholewińskiemu, który studiując w Rzymie, wziął udział w katechezach początkowych. W 1975 roku powstała pierwsza wspólnota neokatechumenalna w Polsce, przy kościele rektoralnym Ojców Jezuitów przy ul. Królewskiej w Lublinie. Najwięcej wspólnot jest we Włoszech oraz w Hiszpanii. Kościół w Polsce, w którym jest około tysiąca wspólnot, jest trzeci co do liczebności wspólnot w Europie.
Wspólnotowa Eucharystia celebrowana jest w sobotę o godzinie 19.00, zaś Liturgia Słowa we wtorek o godzinie 19.00 w salce pod zakrystią kościoła.
Telefony kontaktowe:
797 232 448
516 519 072
Serdecznie zapraszamy mężczyzn pragnących pogłębiać swoją relację z Panem Bogiem do podjęcia formacji w Bractwie św. Józefa. Podczas wspólnych spotkań powierzamy się opiece św. Józefa, uczestniczymy w konferencjach tematycznych oraz dzielimy się świadectwem wiary.
Comiesięczne spotkania odbywają się w trzeci czwartek miesiąca o godz. 19:00 w salce pod plebanią.
Zainteresowanych panów prosimy o kontakt indywidualny z ks. Mateuszem.
KOŁO PRZYJACIÓŁ RADIA MARYJA
Program działania Koła Przyjaciół Radia Maryja
- Formacja członków Koła:
- Modlitwa, czytanie czasopism i książek religijnych;
- Rozprowadzanie i zachęcanie do czytania miesięcznika „Rodzina Radia Maryja” i „Naszego Dziennika” (rozpalanie serc ku Najświętszej Maryi Pannie, rozmodlenie, budzenie i pielęgnowanie patriotyzmu).
- Budzenie zamiłowania do modlitwy różańcowej wśród dzieci; „Nieustanny Różaniec” w intencji Ojca. św. i Ojczyzny;
Podwórkowe Kółka Różańcowe. - Zadania zlecone przez ks. Proboszcza.
- Cotygodniowe spotkania modlitewno-formacyjne.
- Msza św. raz w miesiącu w intencji Ojca św., Ojczyzny, Radia Maryja i naszej Parafii.
- Organizowanie pielgrzymek.
- Budowanie jedności naszej Parafii poprzez włączanie się do wspólnych działań wszystkich Grup istniejących przy naszej Parafii.
- Działalność religijno-moralna w Parafii uzgadniania z ks. Proboszczem.
Grupa biblijna spotyka się w poniedziałki po wieczornej Mszy św. w „Salce pod plebanią”.
Grupa dekoracyjna służy swoimi talentami zawsze wtedy, gdy trzeba przyozdobić kościół, zbudować Grób Pański czy postawić żłóbek.
Wspólnota Anonimowych Alkoholików spotyka się w środy o godz. 17:00 w „Salce pod plebanią”.
